اینکوترمز شامل مجموعه ای از ۱۱ قانون شناخته شده بین المللی است که مسئولیت های فروشندگان و خریداران را در یک مراوده تجاری تعریف می کند. اینکوترمز Incoterms مشخص می کند که چه کسی مسئول پرداخت و مدیریت حمل و نقل، بیمه، اسناد، ترخیص کالا از گمرک و سایر فعالیت های لجستیکی است. همراه بازرگانی ایجاب باشید.
اینکوترمز مجموعه ای از ۱۱ قانون بین المللی است که توسط اتاق بازرگانی بین المللی (ICC) صادر شده است که مسئولیت های فروشندگان و خریداران را برای فروش کالا در معاملات بین المللی تعریف می کند. اهمیت اولیه این است که هر قانون اینکوترمز وظایف، هزینهها و ریسکهایی را که خریداران و فروشندگان در این معاملات متحمل میشوند مشخص میکند. این قوانین در سال ۲۰۲۰ آپدیت شده و به دو دسته تقسیم شده اند. از ۱۱ قانون، هفت قانون برای هر حالت حمل و نقل و چهار قانون برای حمل و نقل دریایی یا زمینی وجود دارد.+
اینکوترمز چیست؟
برای تسهیل تجارت در سراسر جهان، اتاق بازرگانی بینالمللی (ICC) مجموعهای از قوانین را منتشر میکند که رسماً به عنوان اینکوترمز شناخته میشود. اینکوترمز که در تمامی سطح جهان به رسمیت شناخته شده است، با شفاف سازی تعهدات خریداران و فروشندگان، از سردرگمی در قراردادهای تجارت خارجی جلوگیری می کند. هنگام برنامه ریزی برای خرید یک محموله در فضای بین المللی، واردکنندگان و صادرکنندگان موفق باید به وضوح مشخص کنند که کالاهایشان چگونه از نقطه A به نقطه B می رسد، چه کسی هزینه کدام بخش از سفر را پرداخت می کند، و اگر کالا در طول مسیر آسیب ببیند یا گم شود چه کسی مسئول است. این کار از طریق اینکوترمز انجام می شود، مجموعه ای استاندارد از قوانین که به تسهیل تجارت بین کشورها کمک می کند. هر فردی که در زمینه واردات از چین و یا صادرات به چین فعالیت می کند باید با اینکوترمز آشنا باشد.
ICC که مخفف اتاق بازرگانی بین المللی است Incoterms را منتشر می کند. ICC در سال ۱۹۱۹ تأسیس شد و اولین اینکوترمز بلافاصله پس از آن به وجود آمد. اولین اینکوترمز در سال ۱۹۳۶ منتشر شد. جدیدترین نسخه اینکوترمز مربوط به سال ۲۰۲۰ است.
انواع قوانین اینکوترمز آپدیت ۲۰۲۰
هفت قانون برای هر شیوه حمل و نقل
- EXW – پرداخت تمامی هزینه در مقصد
- FCA – حمل و نقل رایگان
- CPT – پرداخت هزینه حمل و نقل در مقصد
- CIP – پرداخت هزینه حمل و نقل و بیمه در مقصد
- DAP – تحویل در محل مقصد
- DPU – تحویل در محل گمرک و تخلیه مقصد
- DDP – تحویل در مقصد با پرداخت حقوق و عوارض گمرکی
چهار قانون برای حمل و نقل دریایی
- FAS – تحویل در کنار کشتی (بندر بارگیری تعیین شده)
- FOB – تحویل روی عرشه (بندر بارگیری تعیین شده)
- CFR – هزینه و کرایه حمل (بندر و مقصد تعیین شده)
- CIF – هزینه، بیمه و کرایه حمل (بندر مقصد تعیین شده)
انواع مختلف اینکوترمز
۱۱ قانون در اینکوترمز وجود دارد، این اینکوترمزها به دسته های مختلفی تقسیم می شوند. دسته بندی ها بر اساس هزینه ها، ریسک ها و محل تحویل است. موقعیت های مختلف نیز در هر دسته بررسی می شود، به عنوان مثال زمانی که بار از طریق دریا حمل می شود، دسته بندی ها E ،F ،C و D هستند.
دسته E (EXW)
مسئولیت در رده E (EXW) بر عهده خریدار است. مسئولیت فروشنده تنها اطمینان از رسیدن محصولات به آدرس تحویل توافق شده است.
- EXW: در این نوع خریدار تقریبا تمام هزینه ها و خطرات کل فرآیند حمل و نقل را متحمل می شود. دسترسی خریدار به کالا وظیفه اصلی فروشنده است. پس از دسترسی خریدار به کالا، خریدار مسئول حمل و نقل کالا می باشد.
دسته F (FCA ،FAS و FOB)
در رده F نحوه تحویل و ارسال با توافق قبلی با مشتری، بر عهده فروشنده می باشد. پس از آن خریدار مسئولیت را بر عهده می گیرد.
- FCA: این وضعیت یک شرایط بسیار انعطاف پذیر است. با FCA، مسئولیت ترتیب دادن حمل و نقل به عهده خریدار است. فروشنده فقط باید کالا را به حامل خریدار تحویل دهد.
- FAS: در این نوع فروشنده کالا را به اسکله کشتی در بندر تحویل می دهد. کالا باید برای صادرات ترخیص شود. تا زمانی که کالا به اسکله کنار کشتی تحویل داده شود، فروشنده کلیه هزینه ها و خطرات حمل را بر عهده می گیرد. بارگیری کشتی به عهده خریدار است که پس از آن ریسک را متحمل می شود. همچنین مسئولیت ترخیص وارداتی و ترخیص صادراتی کالا به عهده خریدار می باشد.
- FOB: این نوع یک اینکوترمز است که بیان می کند فروشنده مسئول حمل و نقل و بارگیری کالا در کشتی است. تا زمانی که همه کالاها در کشتی قرار نگیرند، فروشنده تمام هزینه ها و خطرات حمل و نقل را متحمل می شود. فروشنده همچنین باید ترخیص صادرات را تحت این اینکوترمز ترتیب دهد. هنگامی که کالا در کشتی قرار گرفت، خریدار تمامی مسئولیت ها را بر عهده دارد.
دسته C (CFR ،CIF ،CPT و CIP)
فروشنده مسئول تمام هزینهها تا رسیدن کالا به مقصد مورد توافق در طبقه C است. وقتی کالا آماده حمل است، مسئولیت خطرات به عهده خریدار است.
- CPT: مسئولیت های خریدار برای CPT که برای FCA اعمال می شود؛ با این حال، یک تفاوت وجود دارد: فروشنده هزینه های تحویل را پرداخت می کند. با این حال، هنوز مسئولیت فروشنده است که کالا را به حامل خریدار تحویل دهد.
- CIP: دوباره مسئولیت های فروشنده مانند CPT است؛ با یک تفاوت: در CIP علاوه بر هزینه های تحویل کالا، فروشنده هزینه بیمه را نیز پرداخت می کند. با این حال، بیمه فقط باید حداقل پوشش را رعایت کند و موارد بیمه تکمیلی برعهده فروشنده نیست.
- CFR: بر اساس CFR، فروشنده مسئول حمل و نقل کالا و بارگیری کالاها در کشتی است. پس از بارگیری کلیه کالاها در کشتی، مسئولیت به خریدار منتقل می شود، فروشنده فقط مسئولیت حمل کالا به بندر مقصد را بر عهده دارد. همانطور که در مورد FOB، زمانی که کالا در کشتی قرار گرفت، مسئولیت ها بر عهده خریدار است. فروشنده اساساً مسئولیت های مشابه با FOB را دارد، اما باید هزینه های حمل و نقل را نیز بپردازد.
- CIF: مانند CFR عمل می کند؛ تفاوت این است که با CIF، فروشنده باید کالا را نیز بیمه کند و بنابراین باید این هزینه ها را نیز بپردازد. با این حال، فروشنده فقط موظف به پرداخت حداقل حق بیمه است؛ درست مانند CIP.
دسته D (DPU ،DAP و DDP)
همه تعهدات در دسته D به مقصد بستگی دارد.
- DAP: با DAP، فروشنده هزینه ها و خطرات حمل و نقل کالا را متحمل می شود. کالا باید به آدرسی که از قبل توافق شده است حمل شود. هنگامی که کالا به آدرس رسید و آماده تخلیه شد، کالا به عنوان تحویلی طبقه بندی می شود.
- DPU: بیان می کند که تمام هزینه ها و ریسک ها به عهده فروشنده است. تخلیه کالا نیز بر خلاف DAP بر عهده فروشنده است.
- DDP: فروشنده علاوه بر مسئولیت حمل و نقل کالا، باید از ترخیص کالا برای حمل و پرداخت حقوق ورودی نیز اطمینان حاصل کند. فروشنده مسئولیتی در قبال تخلیه کالا ندارد.
جدول اینکوترمز آپدیت ۲۰۲۰
برای دانلود کامل تصویر با کیفیت بالا، بر روی عبارت روبرو کلیک نمایید: دانلود جدول اینکوترمز ۲۰۲۰
تفاوت بین تمام اینکوترمزها در چیست؟
تمایز بین شرایط فوق بر این اساس است که چه کسی مسئول هزینه ها است و چه کسی متحمل خطر می شود. همانطور که در فهرست اینکوترمز پایین تر می روید، هزینه ها به آرامی از خریدار به فروشنده تغییر می کند. به عنوان مثال، در رده E، خریدار مسئولیت کامل تمام هزینه ها را بر عهده دارد و در رده D، مسئولیت با فروشنده است. این امر در مورد خطر حمل و نقل کالا نیز صدق می کند. در دسته E، ریسک کامل حمل و نقل به عهده خریدار است.
اگر میخواهید بدانید کدام اینکوترمز برای شرایط شما مناسبتر است، پاسخ دادن به این سؤالات برای خودتان مفید است:
- برای تحویل کالا از کدام روش استفاده می شود؟ آیا محموله از طریق زمینی، هوایی یا دریایی حمل خواهد شد؟
- ماهیت رابطه من با طرف مقابل یا مشتری چیست؟ برای تراکنش های یکباره یا اتفاقی، توصیه می شود از اینکوترمز دسته F استفاده کنید.
- چه سطحی از کنترل را می خواهید خود را حفظ کنید؟ اگر کنترل را چندان مهم نمیدانید، به سراغ دسته E بروید.
اینکوترمز چه مواردی را تنظیم نمی کند؟
اینکوترمز یک قرارداد نیست و بنابراین الزام آور نیست؛ حداقل اگر در یک قرارداد گنجانده نشده باشد یا در آنجا قید نشده باشد، می تواند رعایت نشود. بنابراین همیشه هنگام خرید کالا و برای واردات یا صادرات، یک قرارداد ضروری است. همچنین در قرارداد باید شرایط پرداخت و زمان تبدیل کالای حمل شده به مالکیت خریدار ذکر شود زیرا این سؤالات توسط اینکوترمز تنظیم نمی شود؛ همچنین مسئولیت محصول، نحوه رسیدگی به عیوب کالا یا پیامدهای قانونی نقض قرارداد باید تعیین گردد.
برای خریداران بی تجربه، درک اینکوترمز با ۲۰۰ صفحه قوانین ممکن است دشوار باشد. اغلب این سوال پیش می آید که کدام اینکوترمز برای کدام حمل و نقل منطقی تر است. مذاکره با فروشنده/تامین کننده در مورد انتخاب اینکوترمز نیز می تواند دشوار باشد. به هر حال، برخی از اینکوترمزها بیشتر به نفع فروشندگان هستند، در حالی که برخی دیگر به نفع خریدار هستند. پیدا کردن نوعی که مناسب هر دو باشد همیشه آسان نیست. اینکوترمز هنوز حاوی هیچ مقرراتی در مورد سازمان حمل و نقل و هزینه های مرتبط نیست. همچنین VGM که جرم ناخالص تأیید شده است، کنون در Incoterms ذکر نشده است.
